Տիկին Բյուրակնը հիշում է նախորդ դարասկզբի Ալեքսանդրապոլը, թուրքի յաթաղանից մազապուրծ և խորհրդային ռեժիմի ձեռքով գնացած ծնողների պատմությունը ներկայացնում է անթաքույց զայրույթով, հպարտությամբ խոսում իր ազգանվան մասին:
Հայ մեծերի մասին պատմություններին վերջ չկա: Ժամանակին Շեքսպիրի սոնետները թարգմանած տիկին Բյուրակն օրն անցկացնում է անգլերեն գրքեր կարդալով, խաչբառեր լուծելով, թոռների ու ծոռների հետ շփվելով, աշխարհի տարբեր տեղերից զանգեր ստանալով:
60-ից հետո ու միշտ նա բոլորին խորհուրդ է տալիս հնարավորության դեպքում շատ ճանապարհորդել:
Թոռը՝ Հովհաննեսը, ուղեկցում է տատին, նա մի քանի ֆիլմ է նկարել՝ ներկայացնելու Բյուրակնի հագեցած կյանքի պատմությունը: Թոռը խոստովանում է, որ ազգային մտածելակերպը, հայրենասիրական դաստիարակությունն ու ոգին, հայոց լեզվի հանդեպ սերն ու գիտելիքներն իրեն ուղղակիորեն հենց տատն է փոխանցել, որին մեծից փոքր Բյուր են կանչում:
«Իմ տատի մարմնի միջով անցնում է հայ ժողովրդի վերջին հարյուր տարվա պատմությունը»,- պատկերավոր նկարագրում է Հովհաննեսն ու ավելացնում, որ նրա անունը ծնվել է հաղթանակից:
Տիկին Բյուրակնը զարմանում է, թե ինչու են քաղաքում այդքան շատացել մեքենաներն ու դժվարացրել կյանքը:
«Ամենասարսափելին ինձ համար մեքենաներն են, հոսում են փողոցներով, ամեն մեկը երևի մի քանի մեքենա ունի, այդքան ագահ կարելի՞ է լինել, մեքենաները փողոցները փակել են ծխով: Երևանն էլ դարձել է մի առանձին քաղաք-պետություն, ով գալիս է, մնում է, բոլորը տեղափոխվում են այստեղ: Ա՛յ մարդ, սքանչելի երկիր ունենք, հրաշք բնությամբ, Լոռի ունենք, Գավառ ունենք, հիանալի մշակում են խաղող, բանջարեղեն: Այ մարդ, գնացեք այնտեղ ապրեք, մշակեք այդ հողը, մի գնացեք երկրից: Գնում եք, որ թուրքը գա գրավի՞»,-զարմանում ու զայրանում է տիկին Բյուրակնը՝ հետո ավելացնում է, որ սկզբում էր շատ զարմանում, հիմա արդեն այն տարիքին է հասել, որ էլ ոչ մի բանից չի զարմանում։
