Օտար ափերում ապրող, մեծացող հայ մանուկի համար ոչ միայն հայեցի դաստիարակությունն է կարևոր, այլ նաև հայերենին տիրապետելը: Այս գործընթացում անչափ կարևորվում է դպրոցի դերը:
Սփյուռքում դասավանդումը խիստ տարբերվում է Հայաստանի դպրոցների դասավանդումից, որովհետև այստեղ հայերենը ցավալի է, բայց երեխաների համար համարվում է օտար լեզու:
Դա է պատճառը, որ ամբողջովին տարբերվում է նաև դասավանդման մեթոդը:
Մեկ ընդհանուր ծրագիրը չի կարող բավարարել բոլորի ցանկությունները, որովհետև լեզվի իմացության տարբեր մակարդակներ կան: Խնդիրներ կան, և դրանք պետք է լուծել:
