Ստեփանոս Օրբելյանի «Պատմություն Սյունյացը» արժեքավոր է նաև իր կոճղով. «Հայագիտակ»

Միջնադարից սկսած հայկական եկեղեցիները, լինելով նաև խոշոր ավատատերեր, վարել են իրենց ծավալուն տնտեսությունների կառավարման խիստ հաշվառումը՝ դրանք կցելով ձեռագիր մատյաններին։ Այս առումով ամենակարկառունը Տաթևի վանքի քոթուկն է` կցված Ստեփանոս Օրբելյանի ձեռագիր մատյանին։

Վիմագրագետ Արսեն Հարությունյանն ասում է. «Եկեղեցիները խոշոր ավատատերեր էին, ունեին ընդարձակ հողեր, այգիներ, գյուղեր։ Այդ ամենը խիստ հսկվում էր։ Կարևոր էր նաև նվիրատու-եկեղեցի հարաբերությունների կարգավորումը, որոնք ևս գրանցվում էին քոթուկի մեջ»։

Քոթուկներ ունեցել են բոլոր եկեղեցիները։ Եվ գրանցումները երբեմն կատարվել են նաև ձեռագրերի լուսանցքներում, իհարկե խաթարելով դրանց գեղարվեստական արժեքը։