Այսօր արդեն պատմամշակութային արժեքներ ներկայացնող շինությունների ու հուշարձանների, ինչպիսիք են Մատենադարանը, Սարդարապատի համալիրը, Սահմանադրական դատարանի ու ԱԺ շենքերը, ջրամատակարարման, ջրահեռացման ու ավտոմատ հրդեհաշրջման ենթակառուցվածքների նախագծումն իրականացրել է 96-ամյա Ռոլանդ Ջանոյանը՝ իր գործընկերների հետ ու ղեկավարած ստորաբաժանման միջոցով: Նա հպարտությամբ է հիշում, որ աշխատել է հայ ճարտարապետության մեծությունների հետ՝ Ռաֆայել Իսրայելյան, Մարկ Գրիգորյան:
Ինժեներ-հիդրոտեխնիկ Ռոլանդ Ջանոյանն իր վերջին նախագիծը հաջողությամբ ավարտել է 88 տարեկանում: «Սևանի Կարճաղբյուր համայնքի մոտ ձկնաբուծական մեծ տնտեսության ամբողջական համակարգն այնպես նախագծեցի, որ սեփականատերը հրավիրեց, որ ինքս էլ գործի գլուխ կանգնեմ: Հրաժարվեցի»,- ժպիտով վերհիշում է զրուցակիցս:
Այսօր պայծառ մտքով ու ոգով Ջանոյանը կիսում է իր առողջ ծերության գաղտնիքը: «Շարժումն է պատճառը, մարզանքը: Ամեն օր երկու ժամ մարդը պետք է մարզվի, զերծ մնա վնասակար սովորություններից՝ ծխելը բացառել, խմելն էլ միայն առիթներին և կում-կում»,— բացատրում է նա:
Դեռ մի քանի ամիս առաջ 5 կգ ծանրաքարերով է մարզվել, հիմա մի փոքր թեթևացրել է: «Ես կոչ եմ անում, խորհուրդ եմ տալիս երիտասարդներին ու մեծերին էլ, ամեն մեկն իր հնարավորությունների չափով թող մարզանք անի, ժամանակ հատկացնի կես ժամ, մեկ ժամ»,— ասում է նա՝ հավելելով, որ վարժությունների փաթեթ ունի, որ կատարում է դեռ անկողնում ու հետո շարունակում օրվա ընթացքում:
Նա կարոտով է հիշում, որ խորհրդային տարիներին որակյալ առողջապահությունն ու կրթությունն անվճար էին: «Բայց այն ժամանակ էլ ազգային լեզուն չէր գնահատվում: Ես տղաներիս տարա հայկական դպրոց, կոլեգաներիցս մեկն իմացավ ու ասաց, թե երեխեքի թևերը կտրեցի դրանով: Ես էլ պատասխանեցի իմ երեխեքը հայերեն էլ կիմանան, ռուսերեն էլ, անգլերեն էլ»,- պատմում է Ջանոյանն ու անթաքույց հպարտությամբ հայտնում, որ երեք տղա թոռներն էլ ճարտարապետաշինարարության ոլորտում են այսօր գործունեություն ծավալում:
Արդեն 100-ին մոտեցող ինեժեները երջանիկ ընտանիքի գրավական է համարում այն, որ ամեն մեկն իր տեղում մնա ու մյուսին հարգի: Տխրելու այսօր միայն մեկ պատճառ ունի, կեսդարյա ընկերությունն էլ չկա, ընկերները թողել են իրեն մենակ: «Վերջինին, որ մեր հարսանիքի քավորն էր, երկու տարի առաջ ճանապարհեցի…»,- տխրում է զրուցակիցս:
