Հայաստանի Ազգային պատկերասրահի մուտքի մոտ հաճախ կարելի է տեսնել դպրոցահասակ երեխաների, որոնք մեծ խմբերով են գալիս՝ ձանձրացած հայացքով:
Հեռանալիս անհնար է չնկատել երեխաների աչքերի խանդավառությունը, որովհետև մինչև թանգարանում հայտնվելը տարբեր հիմքերով պայմանավորված՝ երեխաներն ունեն կանխակալ վերաբերմունք այս հաստատության հանդեպ:
Երիտասարդ աշխատակցուհի Մարգարիտան երեխաներին դիմավորելիս հարցնում է՝ ըստ իրենց, ի՞նչ չի կարելի անել թանգարանում ու ստանում պատասխաններ, որոնք Ազգային պատկերասրահի դեպքում բացարձակ մոտ չեն ճշմարտությանը՝ չխոսել, չհարցնել, չդիպչել:
Ազգային պատկերասրահում կարելի է խոսել, քանդակների պարագայում՝ դիպչել հատուկ ձեռնոցներով, և հարցեր տալ՝ ինչքան շատ, այնքան՝ լավ: Կրթական բազմաթիվ ծրագրերից, որ անում է պատկերասրահի Մարգարիտան առաձնացնում է քանդակի լեզուն, գրքարվեստը, հայկական իմպրեսիոնիզմը՝ բոլորն ունեն ինտերակտիվ բաղադրիչներ, այսինքն, այս թանգարանում հաստատ ձանձրանալ հնարավոր չէ:
Ի դեպ, մուտքից այն կողմ, երեխաների համար առանձնացված մաս կա, որտեղ կարող են նկարել, խաղալ, վայելել ժամանցը մինչև կրթական ծրագիրը կսկսվի, կամ մինչև մեծահասակները կշրջեն թանգարանով: Քանի որ մարզերի երեխաները չեն կարողանում գալ թանգարան, պատկերասրահն ինքն է նմուշները վերցրած՝ գնում նրանց հյուր:
