Դեղագործ Արթուր Մարտիրոսյանը Արցախ մեկնելիս չէր պատկերացնում, թե ինչ տեսարանների ականատես պիտի լինի ու մինչև հիմա աչքի առաջից չեն հեռանում վիրավոր զինվորներն ու պատերազմի դաժանությունը: Իր բնորոշմամբ՝ սա մարդկանց պատերազմ չէր, այլ տեխնոլոգիաների պատերազմը՝ մարդու դեմ. տեխնոլոգիաները նրանց կողմից էր, կամային ուժեղ հատկություններով քաջերը՝ մեր:
Արթուրն ասում է, որ պատերազմի ընթացքում այնպիսի գործեր է արել, որ խաղաղ պայմաններում չէր համարձակվի: Օրինակ, բժիշկները հոսպիտալում հարցնում էին՝ ո՞վ է պատրաստ մտնել վիրահատարան և օգնել: Արթուրը պատրաստակամություն էր հայտնում, բայց շեշտում, որ դեղագործ է, հետո արդեն իրեն գտնում վիրահատարանում սպիտակ համազգեստը հագին՝ բժիշկների կողքին կանգնած:
Իր զինակցին ընկերների հետ սնունդ ու առաջին անհրաժեշտության պարագաներ է տարել այնպիսի տեղեր, որտեղից ՄՈԲ-ը հետ էր վերադառնում ու հորդորում չգնալ: Արթուրը մահի մասին չի մտածել. ժամանակ չկար:
