Լուսինե Վասիլյան
«Ռադիոլուր»
Ամուլսարի հարցը ոչ թե բնապահապանական, այլ աշխարհայացքային խնդիր է ՝ կարծում է «Արժեքների հեղափոխության» շարքի հեղինակ Վահե Հովհաննիսյանը:
Մի կողմում, ըստ նրա, Հայաստանի հանրությունն է, որը մեկ տարի առաջ հեղափոխություն է արել, նոր երազանանքեր ունի և հանքարդյունաբերությունն այդ երազանքների մեջ չէ: Մյուս կողմում կառավարությունն է, որը նույնպես հեղափոխության մասնակից է ու այդ արժեքների կրող, բայց ունի նաև պարտականություն՝ ապահովել Հայաստանի ինստիտուցիոնալ շարունակականությունը ու օրենքի գերակայությունը:
«Եթե խնդիրը դիտարկենք ապագայի տեսանկյունից, հանգուցալուծման երկու տարբերակում էլ կողմերը պարտվելու են. եթե Ամուլսարը շահագործվի, պարտվելու է հանրությունը, եթե չշահագործվի, իրեն թուլացած է զգալու իշխանությունը»:
Կա՞ այլ ճանապարհ: Վահե Հովհաննսիյանն առաջարկում է մտածել այն հարցի շուրջ, թե ինչ է պատաստ անել Հայաստանի հանրությունը և որքանով է իրեն պատասխանատու համարում ստեղծված իրավիճակի համար:
«Ուզում է ոչինչ չանել ու ունենալ մաքո՞ւր Հայաստան, թե՞ ուզում է ինչ-որ բան անել: Հանրությունը, օրինակ, կարող է միջոցներ հավաքել ու փոխհատուցել «Լիդիան»-ին: Ոչ ստանդարտ այս քայլով մի քանի խնդիր կլուծվի: Հանրությունն իր ձեռքը կվերցնի հարցի լուծման բանալին ու հաղթած դուրս կգա այս պրոցեսից»:
Մանրամանսերը՝ «Արժեքների հեղափոխության» մեջ։
Արժեքների հեղափոխություն կամ ինչպես չայլասերել արժեքները. Վահե Հովհաննիսյան
