Սոնա Վան. Մարդու թիվ մեկ պարտականությունը երջանիկ լինելն է
«Ազատությունն ու անկախությունն արժևորվում են միայն այն ժամանակ, երբ երջանիկ է մարդու հոգին: Հակառակ դեպքում՝ դրանք ընդամենը վերացական գաղափարներ են»,-այսպես է մտածում ամերիկահայ բանաստեղծուհի, հրապարակախոս Սոնա Վանը:
Նա Երևանում է, և առիթից օգտվելով՝Ռադիոլուրը բանաստեղծուհու հետ զրուցել է «Լիբրետո անապատի համար» գրքի շուրջ, որն արդեն թարգմանվել է աշխարհի 18 լեզուներով ու ջերմ ընդունելության արժանացել օտար ընթերցողի կողմից:
Զրույցի առանցքում, սակայն, մարդն է, որի թիվ մեկ պարտականությունը, ըստ բանաստեղծուհու, երջանիկ լինելն է:
Հաճախ է լինում Երևանում, հատկապես աշնանը, և հիմնականում՝ որևէ գրքի ծննդյան առիթով: Ասում է, որ շրջագայությունների սիրահար է, բայց այս տարի դրանց աշխարհագրությունն անհամեմատ լայն էր:
Վրաստան, Չինաստան, Աֆրիկա, Գերմանիա, ԱՄԷ, այս օրերին էլ Հայասատանում Սոնա Վանը ներկայացնում է «Լիբրետո անապատի համար» գիրքը, թեման՝ ցեղասպանությունն է:
Սոնա Վանի բնորոշմամբ՝ եթե գիրքը նոր շերտ չի ավելացնում ճանաչողության գործընթացին, դառնում է պարզապես խրոնոլոգիա:
«Լիբրետո անապատի համար» գիրքը ոչ թե մեղադրանքների համատեքստում է, այլ մարդուն հոգեբանական վերլուծության ենթարկելու: Բանաստեղծուհու համոզմամբ՝ յուրաքանչյուրիս մեջ ապրող դև կա, և նրան վարժեցնելու, քաղաքակրթելու և ճիշտ ուղղությամբ տանելու խնդիր ունի մարդ արարածն ընդհանրապես: Ցեղասպանություններն առհասարակ այս հարցում ձախողելու արդյունք են:
Սոնա Վանի տարողունակ խոսքի առանցքը մարդն է, որի էվոլուցիոն ճանապարհը նրան առանձնապես չի ոգևորում:
«Սա պետք է մտահոգի մտածող յուրաքանչյուր արարածի, որովհետև հոգու հիմնական նպատակը, ի վերջո, երջանիկ լինելն է: Մինչդեռ՝ մարդու երջանկության գաղափարը քաղաքական գործիչները մղել են կյանքից դուրս, որպես ճոխություն, իսկ կրոնն այն մղել է հետմահու տարածք»,-ասում է բանաստեղծուհին, ում խորին համոզմամբ երջանկությանն ունակ ու արժանի է հատկապես հայ մարդը, ով իրավամբ վաստակել է երջանիկ լինելու իրավունքը
«Երջանկության վախ ունեն հատկապես հայ կանայք, մինչդեռ կնոջ հիմնական պարտականությունը հենց երջանիկ լինելն է»,-բանաձևումը դարձյալ Սոնա Վանինն է:
Սոնա Վանի բանաձևումներից ևս մեկը. «Ազատությունն ու անկախությունն արժևորվում են միայն այն ժամանակ, երբ հոգին երջանիկ է: Հակառակ դեպքում՝ դրանք ընդամենը վերացական գաղափարներ են»: