Դեռևս անհայտ իրական պատճառներով Օսմանյան Թուրքիայում գերմանական ռազմական միսիայի ղեկավարներից երկուսը փորձեցին կանխել արևմտահայերի տեղահանությունն ու սպանդը։
Էնվերին դա զայրացրեց։ Օտարերկրացին իրավունք չուներ խառնվելու իրենց երկրի ներքին գործերին, եթե անգամ նա համարվում էր թուրքական բանակի հայրը։ Մորգենթաուն համոզված էր, որ Գերմանիան և նրա դեսպանը կարող էին արգելել հակահայ այդ քաղաքականությունը, բայց մատը մատին չէին տալիս։ Դա նրանց ժողովրդին գցե՞ց հավիտենական մեղքի տակ։
Այս հարցով ամերիկյան դեսպանը դիմեց գերմանացի իր գործընկեր Վանգենհայմին։ Պատասխանը ցնցեց նրան․ «Ես հայերին չեմ օգնի»։ Թեմային է անդրադառնում պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Աշոտ Հայրունին։ «Միջազգային դիվանագիտությունը և Հայկական հարցը»՝ մաս 11-րդ։
