Ցեղասպանությունը և հայության բռնի տեղահանությունն իր իսկ հայրենիքից փոխել էր տարբեր երկրների հայ համայնքների ժողովրդագրական պատկերը։
Եթե, օրինակ, 1914-ին Ֆրանսիայում ապրում էր ավելի քան 4000 հայ, ապա 1920-ականներին նրանց թիվ հասնում էր 50-60 հազարի։
ԱՄՆ-ում 1900-ականներին հայության թվաքանակը մոտ 20 հազար էր, իսկ 1923-1924-ի դրությամբ՝ 120 հազար։
Մերձավոր Արևելքի հայության կենսագործունեության համար սկզբնական շրջանոմ կային քիչ թե շատ բարենպաստ պայմաններ, իսկ Արևմտյան Եվրոպայում, Միացյալ Նահանգներում իրենց տեղը գտնելու առումով հայ տարագիրները կանգնեցին լուրջ խնդիրների առաջ։
Թեմային է անդրադառնում քաղաքագետ, սփյուռքագետ Վահրամ Հովյանը։ «Ցեղասպանությունը և արևմտահայության սփռման աշխարհագրությունը»՝ մաս 2-րդ։
