Երկրորդ աշխարհամարտում գերմանացիների կողմից գրավված Փարիզում Ֆրանսիայի դիմադրության շարժման մեջ ընդգրկված հայերը գնում էին բժիշկ Ալթունյանի մասնավոր բուժարանը։
Մի օր այնտեղ է հայտնվում նաեւ Մելինեն՝ դիմադրության շարժման առաջնորդներից Միսաք Մանուշյանի կինը։
— Հիանալի ես տանում հղիությունդ, հոր նման Ապոլոն ես ծննդաբերելու,- զննելուց հետո ասում է բժիշը Ալթունյանը։
— Եկել եմ, բժիշկ, որ հղիությունն ընդհատեմ։ Ես և Միսաքը որբ ենք մեծացել, չեմ ուզում, որ մեր զավակն էլ որբ մեծանա,- մտախոհ ասում է Մելինեն։
— Ուրեմն հաղթանակին չեք հավատում,- հոգոց է հանում բժիշկը եւ ի վերջո կատարում Մելինեի խնդրանքը։
Իմանալով տեղի ունեցածի մասին՝ Միսաքը զայրնում է։
— Յաթաղանից փրկված միակ Մանուշանն եմ, մեր գերդաստանի տոհմածառը պետք է ես շարունակեմ։
Սակայն գերմանացիներին հաջողվում է բացահայտել Մանուշյանի ղեկավարած խումբը, նա ձերբակալվում է, իսկ գնդակահարությունից առաջ կնոջը նամակ է գրում։
«Հաղթանակից հետո անպայման Երևան գնա, անպայման ամուսնացիր և զավակ ունեցիր»,- գրում է Միսաքը սիրած կնոջը։
«… Տարիներ, տարիներ պիտի անցնեին, որ ես իմանայի, թե Միսաքը որքան շատ էր սիրում երեխա ու ինչպես էր ուզում, որ մենք մերն ունենանք»,- տարիներ հետո Միսաքի եւ իր սիրո պատմությունն այսպես է եզրափակում Մելինեն։
