Արտիկը (հարազատները նրան այդպես էին կոչում) Թումանյանի տասը երեխայից չորրորդն էր։ Դեռ փոքրուց աշխույժ էր, աչքաբաց, ամենատարբեր արվեստներով հետաքրքրվող։
Նա բանաստեղծություններ էր գրում, նկարում և աստիճանաբար դուրս էր գալիս հանճարեղ հայրիկի ստվերից։
«Արտիկը շատ լավ կազմակերպիչ էր։ Նա եղավ Վանի վերջին պարետը։ Տեսավ Վանի հերոսական ինքնապաշտպանությունը, անկումը, զոհվեց Վանի վերջին կռիվների ժամանակ», – պատմում է թումանյանագետ Անի Եղիազարյանը։
Թումանյանը, մինչև իր կյանքի վերջին օրը, չհավատաց Արտիկի մահվանը․ հաճախ խոսում էր նրա հետ, հույսով սպասում, որ կգտնվի։
Տաղանդավոր որդու մահը կոտրեց գրողին, ժամանակից շուտ ծերացնելով և արագացնելով մահը։
