Նկարները՝ «Ռադիոլուր»-ի թղթակցի անձնական արխիվից
Այսօր առավոտյան հայտնի դարձավ, որ կյանքից հեռացել է լեգենդար դերասանուհի, ՀԽՍՀ և ԽՍՀՄ, Հայաստանի հանրապետության ժողովրդական արտիստ Վարդուհի Վարդերեսյանը: Դեռ երկու օր առաջ, դժվար կլիներ պատկերացնել, որ մեծ դերասանուհւն նվիրված մեր պատրաստած ռեպորտաժում ստիպված կլինենք ներկայացնել անցյալ ժամանակով: Մեծ արտիստուհու հետ անմիջական զրույցը, կարելի է ասել նրա վերջին հարցազրույցներից էր:
«Երկու տարի կլինի, ինչ բեմ չեմ բարձրացել: Կարոտել էի բեմին, հանդիսատեսին, ծափերին»: Կամերային երաժշտության տանը բեմից այս խոսքերը հնչեցնում է ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստուհի Վարդուհի Վարդերեսյանը: Իրեն հատուկ անկեղծությամբ ասում է, որ շատ բան ունի փոխանցելու սերունդներին, բայց այսօր ժամանակները փոխվել են ու իրեն այլևս եթերների չեն հրավիրում:
Իսկ հանդիսատեսի հետ հանդիպելու պատճառ ուներ: Այս տարի լրանցավ մեծանուն բանաստեղծ Ավետիք Իսկահակյանի 140 -ամյակը, և մենք այն չնշեցինք հավուր պատշաճի: Դերասանուհուն շատ վրդովվեցրել էր այս փաստը ու նա արձակագիր Նելլի Շահնզարյանին խնդրել էր կազմակերպել գրական երաժշտական երեկո, որտեղ դերասաններն ու երգիչները կկատարեին Իսկահ
ակյանի խոսքերով գրված երգեր ու կկարդային բանաստեղծություններ:
«Գողտրիկ երաժշտական երեկո», Իսահակյանին նվիրված երեկոն այսպես անվանեց դերասանուհին:
Միջոցառումը միայն գրական երեկո անվանելը քիչ էր, այն դեպի մեծանուն դերասանուհին լցված անհուն կարոտի զգացողությամբ մտքերի փոխանակում ու անմիջական զրույց էր:
«Իմ ձայնը ավելի փայլուն ու պայծառ էր, հիշողությունս տեղն է, բայց ինչպես մեր մեծերն են ասում հոգիս հոժար է մարմինս տկար»:
Բայց անգամ մարմնի տկարությունը չխանգարեց, որ մոտ մեկ ժամ շարունակ դերասանուհին վարեց միջոցառումը, ընթացքում էլ կարդում էր Իսհակայանի գործերից, իսկ արդեն միջացառման ավարտին ուժերի գերլարումով երգ կատարեց՝ իր շատ սիրելի հանդիսատեսի համար:
