Ատելության խոսքը, որպես անհանդուրժողականության և այլատյացության ամենատարածված ձևերից մեկը, թուրք-ադրբեջանական տանդեմի կողմից դարձել է ընդունելի, վերածվել «նորմի» և հիմա իրական սպառնալիք է հայկական երկու պետությունների և տարածաշրջանի համար։
Սեփական ազգի ինքնությունը կերտելու և մոգոնելու ճանապարհին Ադրբեջանը հայատյացությունը դարձրել է պետական քաղաքականության մաս, իսկ չկարգավորված հակամարտության պայմաններում հայերի նկատմամբ անհանդուրժողականությունը Բաքվի իշխանություններն օգտագործում են որպես քաղաքական կատեգորիա և սեփական ժողովրդին մոլորեցնելու ազդեցիկ գործիք:
Այս համատեքստում միջազգային իրավունքում ի՞նչ գործիքներ կան՝ հակազդելու ատելության խոսքին, ի՞նչ գործուն քայլեր պետք է ձեռնարկեն Հայաստանն ու Արցախը միջազգային իրավունքի մեխանիզմներն աշխատեցնելու համար։
Հարցերի պատասխանները Գերագույն Հոգևոր Խորհրդի անդամ, իրավագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր Գևորգ Դանիելյանի հետ հարցազրույցում։
Այլատյացությունը՝ միջազգային իրավունքի առարկա և հայատյացությունը՝ քաղաքական կատեգորիա
«Արցախը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում, մի պետության, որտեղ քնած հային սպանելը համարվում է հերոսություն, Արցախը պետք է լինի պետություն` ինքնուրույն, թե Հայաստանի Հանրապետության կազմում՝ սա արդեն հարցի մյուս կողմն է»,- ասում է Դանիելյանը՝ անդրադառնալով այլատյացության նկատմամբ միջազգային կառույցների լռությանը։
«Ադրբեջանը, չմիանալով միջազգային որոշ պայմանագրերի, ըստ էության փորձել է կանխել Բաքվի համար հնարավոր բացասական հետևանքները. խոսքը նաև «Հռոմի քրեական դատավարության ստատուսի» մասին է։ Բաքվի իշխանությունների հայատյաց քաղաքականությունը և հանցագործ մյուս դրսևորումներն են նաև հանգեցրել Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած ռազմական, պատերազմական գործողություններին։ Ագրեսոր երկրի դպրոցական դասագրքերում ադրբեջանցի աշակերտներին հրամցվում է, թե «Ադրբեջան» արհեստական եզրույթը հայերն են հորինել` «ադրբեջանցիներին» թուրքական աշխարհից բաժանելու համար, և իբրև հայերը յուրացրել են «ադրբեջանական» կրոնն ու այբուբենը»,- ասում է իրավագետը։
