Գիտա Էլիբեկյան
«Ռադիոլուր»-Թբիլիսի
Այսօր Մհեր Մկրտչյանի ծննդյան օրն է: Հայտնի դերասանը կդառնար 84 տարեկան: Նրա մահվանից անցել է ավելի քան 20 տարի, սակայն նրան նախկինի պես սիրում են, այսօր էլ հուզվում ու հրճվում են նրա մարմնավորած դերերով: Թբիլիսիում, որտեղ հաճախ էր լինում Ֆրունզիկը, հիշում են նրա թևավոր դարձած խոսքերը…
Ֆրունզիկի անունը լսելով, Թբիլիսիիում միանգամից հիշում են հայտնի խոսքերը «Միմինո» ֆիլմից. «Ларису Ивановну хочу, я так думаю, в этом гостинице я директор, 26-Б дали, У нас в Дилижане в кухне открываешь кран -вода течет — второе место занимает в мире».
«Միմինոն» հայ-վրացական բարեկամության խորհրդանիշ հանդիսացող ֆիլմերից մեկն է, որտեղ Մհեր Մկրտչյանը խաղում է վրացի հայտնի դերասան Վախթանգ Կիկաբիձեի հետ:
Վրացի կինոռեժիսոր Գերոգի Դանելիայի «Միմինոն», «Կովկասի գերուհին», «Մի վշտանա» և մյուս ֆիլմերը, որտեղ խաղում են Մհեր Մկրտչյանն ու Վախթնագ Կիկաբիձեն, պատկերում է հայերի ու վրացիների իրական հարաբերությունները, ասում են զրուցակիցներս։
«ֆիլմը ցույց է տալիս երկու ազգերի միջև բարեկամությունը. բարեկամություն մրցակցություն է դա. որովհետև նրանք միշտ ուզում են իրար հետ մրցել, թե ում ջուրն է ավելի լավը կամ առաջինը, ում միրգն է ավելի քաղցր և այլն…», -ասում է Թբիլիսիի բնակիչներից մեկը:
Նման կատակներ այստեղ շատերն են անում առօրյա կյանքում. Դա ավելի է գեղեցկացնում ու ամրացնում հայերի ու վրացիների բարեկամակական հարաբերությունները:
Ինքը՝ Մհեր Մկրտչյանը հայ- վրացական հարաբերությունների մասին ասում էր. «Մենք եղբայրներ ենք, ինձ դուր չի գալիս բարեկամ բառը, երբ խոսքը գնում է Վրաստանի մասին, մենք եղբայրներ ենք»։
Որոշ մարդիկ կարծում են, որ այդ հարաբերությունները այնպես չեն, ինչպես պատկերված է ֆիլմում, իսկ ոմանք էլ հակառակն են պնդում:
Այժմ տեղափոխվենք Հավլաբար, որտեղ մի քանի տարի առաջ կանգնեցվեց «Միմինո» ֆիլմի հերոսների արձանը: Հայկական այս թաղամասի բնակիչները հիշում են, երբ Ֆրունզիկն այցելում էր Թբիլիսի, օրը տոնի էր վերածվում: Դերասանը հաճախ էր հյուրընկալվում Հավլաբարի հայտնի Մանուկյան լուսանկարչական սրահում. այստեղ նրան նկարում էին ու նկարը փակցնում պատին. «Ֆրունզիկը գալիս էր մեր Ազատ Մանուկյանի սրահ նաև հայկական թատրոն: Մենք հավաքվում էինք երբեմն ու ճանապարհ չէինք տալիս. պահանջում էինք, որ մեզ ծիծաղեցնի: Մի անգամ նա մեքենայի հայելին իջեցրեց ու ասաց բո՜ և բոլորս ծիծաղեցինք»:
