Վերլիբրը, որպես բանաստեղծությանը շնորհված յուրօրինակ ազատություն, Սոնա Վանի համար ոչ միայն մաքուր տարածություն է, այլև մաքուր շնչառության եղանակ, երբ արտաշնչումը բառապատկերվում է իբրև պոեզիա։ Լևոն Սարգսյանի խորունկ հայացքով ու զգացողությամբ Սոնա Վանի պոեզիան ներկայացվում է իբրև վերլիբրի մի դրսևորում, որը չի մերժում հերոսի քնարական ներկայությունը, այլ, ընդհակառակը, դրա վրա է խարսխում ոճի անհատականությունը։ Սոնայի պոեզիան իր իսկ վարքի, ասել է թե` կյանքի կարելիությունն է, հետևաբար` ազատությունը։ Եվ մի՞թե հենց դա չէ վերլիբրի առաքելությունը։
Սոնա Վանի պոեզիան իսկապես առաքելություն է, գեղարվեստական հազար ու մի հնարքով արված նվաճում, որը խիստ անհատական ու ընդհանրական զգացումներ է արտածում։ Իսկ Արցախն ու արցախցին Սոնա Վանի ոչ միայն իրական ու մարդկային, այլ նաև գեղարվեստական տիրույթում են, որը մատուցվում է անկաշկանդ ու անկաշառ։
