Համիդյան ջարդերից հետո Կեսարիայի Թալաս բնակավայրում գտնվող հայ որբերի խնամքը ստանձնել էին մի խումբ միսիոներներ։ Նրանք կազմակերպում էին երեխաների կրթությունը՝ սովորեցնելով նաև արհեստներ։ Գերմանական արևելյան առաքելությունը որոշում է հիմնել փրկարար կայան Դիարբեքիրում։ Այնտեղ բացվում է որբանոց, որտեղ պատսպարվում են շրջակայքի հայ որբ մանուկները։
Թուրքական իշխանությունները շուտով փակում են այդ հաստատությունը։ Որբանոցի ղեկավարությունը սաներին տեղավորում է հայկական ընտանիքներում՝ շարունակելով հոգալ նրանց կարիքները։
Թեմային է անդրադառնում պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Աշոտ Հայրունին։ «Դիարբեքիրի միսիոներական որբանոցը»
