Լոռվա սարերը առատ արոտավայրեր են անասնապահությամբ զբաղվողների համար: Թվում է թե, սա իրատեսական մոտեցում է գյուղացիների համար, սակայն արոտավայրերի հեռահար լինելն ու ճանապարհների բացակայությունը միանգամից փոխում է պատկերը: Դարպաս գյուղում միակ խոշոր ֆերմերը երիտասարդ Անուշավան Ավետյանն է, ով հովվի աշխատանք է առաջարկում, բայց աշխատող չկա:
Լոռվա մարզի գեղատեսիլ բնությունն ու առատ խոտը հնարավորություն է տալիս գյուղացիներին զբաղվել անասնապահությամբ ու զարգացնել այն, սակայն մեկ այլ խնդիր խոչընդոտում է այս գործի խթանմանը: Հիմնական արոտավայրերն ու խոտհարքերը հեռահար են, գյուղից մոտ 20-25կմ հեռավորության վրա: Բացի այդ արոտավայրեր տանող ճանապարհ չկա: Համայնքի ղեկավար Արմեն Ալոյանը նշեց, որ 223 հազ հա խոտհարք ունեն, 2464 հա արոտավայր, բոլորն էլ գյուղից հեռու:
2000-ից ավելի բնակիչ ունեցող Դարպաս գյուղում նախորդ տարվա վիճակագրական տվյալներով գրանցված է 368 գլուխ խոշոր եղջերավոր անասուն: Հանայնքի կենտրոնում այցելեցի երիտասարդ ֆերմերի, ով ունի գյուղի միակ խոշոր անասնապահական ֆերման: 30 ամյա Անուշավան Ավետյանի անասնապհական ֆերմայում 40 գլուխ խոշոր եղջերավոր անասուն կա, 10 խոզ, 20 հավ ու մեկ ձի:
,,Խոտհարքեր ունենք, բայց շատ հեռու է և հարմար չի օգտագործենք մեզ համար,,-ասաց Անուշավանը:
Հոր հիմնած գործը երկու եղբայրներով են շարունակում: Արնուշավանը նախկինում գյուղապետի տեղակալն է եղել, ապա աշխատակազմի ղեկավարը, սակայն աշխատանքից դուրս է եկել ու զբաղվել անասնապահությամբ: Անասունների վաճառքը կազմակերպում է տեղում՝ կենդանի քաշով: Գործը դժվարությամբ, բայց առաջ է տանում, այլընտրանք չունի, տանը երեք երեխա իրեն է սպասում: Խոտը գնում է կամ էլ հնձում հարևաններիհողամասերից՝ դարձյալ վճարելով: Դժգոհում է. ,, Ճանապարհներ չկան, որ գնանք խոտ բերենք, ես հո իմ գրպանից չեմ դնի ճանապարհ սարքեմ, մենակ ես չեմ ,,:
Կաթը մասամբ մշակում են, պանիր ստանում, մի մասն էլ հանձնում են վերամշակող ձեռնարկություններին՝ լիտրը 100-130դրամով: Անուշավանը մտածել է անասնապահությանը զուգընթաց ձեռնարկատիրական գործունեություն սկսելու մասին, բայց դժվարություններ կան կոյուղու հետ կապված, չի կարող ապահովել սանիտարական պայմանները: Բացի դա կաթնամթերքի սպառման խնդիր կա:
Երիտասարդ ֆերմերը նշեց, որ իրենք հովվի պահանջ ունեն, չեն կարողանում գտնել, համագյուղացիները հրաժարվում են հովվությունից: Մեկ գլխի համար ամսական պատրաստ են վճարել 3000 դրամ:
Անասանապահական ֆերմայի դիմաց ցավալիորեն նկատեցի, որ կուտակված գոմաղբը, թափվում է և չի օգտագործվում ոչ որպես օրգանական պարարտանյութ, և ոչ էլ՝ վառելիք, մինչդեռ Արագածոտնի և Շիրակի մարզերում այն չորացվում է, աթարը հավաքվում, որպես վառելիքի պաշար: Անուշավանն ասաց, որ գյուղացիներին գոմաղբն անվճար է տալիս, բայց տանող չկա, ինքն էլ ստիպված թափում է դաշտերում:
Արագածոտնի մարզի գյուղերում աթարը կամ ցանը, վաճառում են: Նախորդ ձմռանը Արտենի գյուղի բնակչուհի Անի Հովհաննիսյանը մեկ բեռնատար ավտոմեքենա ցանի դիմաց վճարել էր 60 հազար դրամ. ,,Մեկ զիլ ցան եմ առել և 6 խմ փայտ, միասին վառել ենք 4-5 ամիս,,:
Երիտասրդ ֆերմերը նպատակներ շատ ունի, բայց միջոցներն են սուղ, իսկ անասնապահությամբ դեռ կշարունակեն զբաղվել:
