Հիշողություններ, որ երբեք չեն ջնջվի «Ռադիոլուրի» զրուցակիցների հուշերից։ Դրանք ամեն օր սավառնում են օդում ու Լոռիից Արցախ հասնում։ Երբեմնի շեն ու մարդաշատ Թալիշի մասին այսօր Խաչատրյանների ընտանիքում միայն հիշողություններ են մնացել: Օրերս Միգրացիոն քաղաքականության զարգացման միջազգային կենտրոնը լրագրողական այց էր կազմակերպել Լոռու մարզի մի քանի համայնքներ: Հենց այս ընթացքում էլ «Ռադիոլուրը» հանդիպել է Լոռու մարզի Շահումյան համայնքում ապաստան գտած այս ընտանիքի հետ:
Մեկ տարուց ավելի է, ինչ զրուցակիցներս հարազատ տանը չեն եղել: Թալիշի իրենց տնից առայժմ միայն հիշողություններն են, որ ամեն օր, 24 ժամ նրանց մտքում է։ Երեխաներն ամենաշատն են կարոտում իրենց տունը, բակը, ընկերներին, հեծանիվը: Մանկության անբաժան ընկերոջն ամենաշատը 11-ամյա Արմենն է կարոտում:
Վեցամյա Սամվելն ավելի քչախոս է, երբ հայրենի տան կարոտը խեղդում է, լուռ մոտենում է համակարգչին , նայում լուսանկարները, կախում գլուխնը…
Եվ այսպես, արդեն մեկ տարուց ավելի, օրվա մեջ մի քանի անգամ: Ծննդավայրի մասին չի խոսում, արցունքները մի կերպ է զսպում՝ տղամարդուն բնորոշ քաջությամբ: Հարցերին «այո» . .. կամ «ոչ»- է պատասխանում: Երազում է մի օր անպայման ծննդավայր՝ կանաչապատ Թալիշ վերադառնալու մասին:
Ցանկությունը ծնողներին ամեն օր է փոխանցում, սակայն նրա «հայտարարություններն» անպատասխան են մնում: Անպատասխան, քանի որ մեծահասակները գիտակցում են՝ չեն ուզում մեկ անգամ ևս անցանել այն ամենի միջով, ինչով անցան մոտ մեկ տարի առաջ՝ ապրիլին: Տղաների մայրը՝ Լիանան , 2016թ ապրիլի 2-ի առավոտը երբեք չի մոռանա:
Այստեղ բարեկամներ ունեին: Միջնորդեցին ու Ռուսաստանում գտնվող ծանոթներից տանը պատսպարվեցին: Տանը ոչինչ չկար: Մի քանի օր անց գնացին Թալիշ ու տունը թալանված տեսան:
«Հունցը Աղդամի թալանը, որը պիտանի ա եղել տարել են, որը չէ՝ թափել են: Այն, ինչ իրենց տանը տեսան, ադրբեջանցիների ձեռագիրը չէր կարող լինել: ազերիները կհրդեհեին տունը: Թե ովքեր էին՝ թալանել»:
Տունը, որտեղ բնակվում են, վաճառվում է: Չգիտեն՝ ինչ կլինի իրենց հետ, երբ գնորդ հայտնվի: Չորս տղա ունեցող այս ընտանիքը կհայտնվի փողոցում: Մշտական աշխատանք էլ չունեն: Կցանկանայի՞ք նորից գնալ. հարցին Լիանայի պատասխանն անկեղծ է. «Կուզենանք գնալ, բայց երեխաները անգամ անձրևի ձայնից են վախենում»:
Լիանայի ծննդավայրը Լենավանն է։ Այժմ ադրբեջանցիների ձեռքին է: Չենք կարող մեր ծնողների սխալը նորից կրկնել, գուցե երեխաները մեծանան, իրենք իրենց գլխի տերը դառնան, իրենք գնան, բայց ես չեմ տանի»՝ որոշել է Լիանան։
Շահումյանում հանգիստ են ավելի, բայց՝ կարոտով ու տխուր: Սրտի ցավով են լսում հայրենի գյուղի հետ կապված բոլոր լուրերը։ «Մենք էստեղ առոք-փառոք չենք ապրում, սիրտներս ցավում ա, որ լսում ենք, Թալիշի մասին»,- ասում է։
Շահումյանում այժմ Թալիշից տեղափոխված հինգ ընտանիք կա: Համայնքի ղեկավարը վստահեցնում է՝ օգնել են՝ ինչով կարողացել են:
Զրուցակիցս վստահեցնում է՝ շարունակելու է աջակցությունը այնքան ժամանակ, որքան դրա կարիքը կլինի:
