Դավիթ Ստեփանյանը ծնվել է 2000 թվականի սեպտեմբերի 9-ին Էջմիածին քաղաքում։ Դպրոցից հետո 2019-ի ամռանը զորակոչվել է բանակ։ Ծառայել է նախ Արցախի Որոտանի շրջանի, ապա Երևանի հատուկ նշանակության զորքերում։ Պատերազմի օրերին եղել է առաջնագծի տարբեր հատվածներում։ Շուշիի Քարին տակ գյուղում կասետային ռումբի հարվածից ու դիպուկահարի կրակոցից ծանր վիրավորում է ստացել հոկտեմբերի 30-ին։ Վնասվել էր քներակը, ծակվել թոքը, իսկ դիպուկահարի փամփուշտը սրտից ընդամենը երեք միլիմետր էր շեղվել։ Վիրավորումից հետո հիվանդանոցում պարզվեց, որ այդ ընթացքում նաև իշեմիկ ինսուլտ է ստացել։ Դավիթին արհեստական կոմայով Ստեփանակերտից տեղափոխում են Երևան։ «Երբ հիվանդանոցում արթնացա, ինձ թվաց՝ գերի եմ»,-ասում է Դավիթը։ Մարմնի աջ հատվածն ամբողջությամբ անզգայացած էր, հետևանքը մինչ օրս զգացվում է։
Դավիթն ունի սիրած աղջիկ՝ Անաիսը, որը հայրենադարձ է Բրազիլիայից։ Առաջին անգամ Հայաստան է եկել պատերազմից հետո։ Նրանց միավորեց «Հայորդի» ճամբարը։
