
Գերմանական իշխանությունները հասկացրել էին Յոհաննես Լեփսիուսին, որ իրենց համար կարևոր էր ոչ թե հայ ժողովրդի ճակատագիրը, այլ այն, որ Օսմանյան կայսրությունը մինչև Առաջին աշխարհամարտի ավարտը մնար Գերմանիայի դաշնակիցը։
Այս ամենից հետո անգամ մեծ մարդասերը չընկճվեց և շարունակեց իր հայանպաստ գործունեությունը։
Թեմային է անդրադառնում սփյուռքագետ, քաղաքագետ Վահրամ Հովյանը։ «Միսիոներներն ու բարեգործական կառույցները և հայ տարագիրեները»՝ մաս 5-րդ։