Հայր Ղևոնդ Ալիշանը, ով երբեք Հայաստանում չեղավ, գիտեր ամեն գյուղի, սարի, ծառ ու թփի անուն։ Իր «Հայաստանի բուսաշխարհը» կամ «Հայբուսակ» աշխատություններում նա նկարագրում և տալիս է դրանց բացատրությունը։
ՀՀ ԳԱԱ Լեզվի ինստիտուտի գիտաշխատող Հայկանուշ Մեսրոպյանը մեջբերում է Ալիշանի խոսքերն այն մասին, որ ինքը սիրում է հայրենիքը ինչպես մանուկ հասակում սիրել է իր ծնողներին։
Տիկին Մեսրոպյանը մանրամասն կանգ է առնում մայրի, թխկենի, թղկենի, սոսի, կաղամախի ծառանունների առաջացման ու ծիսական նշանակության վրա։
Ալիշանն ասում է, որ մայրի բառը հոգնակին է, իսկ մայրը` եզակին։ Սոսի ծառերը սրբազան են եղել, դրանցով գուշակություններ էին անում։ Հետաքրքիր է թխկենի և թղթենի ծառանունների համեմատական բացատրությունը։