Գաղթականներն սկզբնապես կենտրոնացած էին Օսմանյան Թուրքիան շրջապատող երկրներում: Դա ուներ օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ պատճառներ: Առաջին հերթին նրանք հաստատվում էին իրենց հայրենի բնակավայրերին մոտ տարածքներում, որ հնարավորության դեպքում կարողանային շուտ վերադառնալ:
Կային հույսեր, որ Փարիզի խաղաղության վեհաժողովի շրջանակում թուրքական հանցավոր վարչակարգը պատժվելու էր:
Դրանք, սակայն, չարդարացան աշխարհաքաղաքական հանգամանքների բերումով: Լոզանի պայմանագրով էլ Անտատի պետությունները ճանաչեցին քեմալական իշխանություններին և նրանց հետ սկսեցին դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատել:
Թեմային է անդրադառնում ԳԱԱ պատմության ինստիտուտի Հայկական հարցի և Հայոց ցեղասպանության բաժնի վարիչ, պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Արմեն Մարուքյանը: «Հայ տարագիրների հանգրվանները»՝ մաս 1-ին:
