Ցեղասպանությունն իր մեջ պարունակում է մի քանի բաղադրիչ, որոնցից մեկը հայրենազրկումն է։ Օսմանյան կայսրությունը մասնավորապես 1877-1878 թվականների ռուս-թուրքական պատերազմից հետո, կորցնելով եվրոպական տիրույթները, իր ուշադրությունը կենտրոնացնում է արևելյան հատվածի վրա, որ պահի այն, ինչ մնացել էր։ Այդտեղ՝ Արևմտյան Հայաստանում, որպես տեղաբնիկներ, ապրում էին հայերը։
Այս քաղաքականության իրագործման մեջ աչքի էր ընկնում սուլթան Աբդուլ Համիդը։ Նա և նրա համախոհները թուրքական ձևով էին լուծում Հայկական հարցը։
Թեմային է անդրադառնում ԳԱԱ պատմության ինստիտուտի նոր պատմության բաժնի առաջատար գիտաշխատող, պատմական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Սուրեն Սարգսյանը: «Տարհանել և ոչնչացնել հայությանը»՝ մաս 1-ին:
