Հանրահայտ հեքիաթները վերապատմելու ու վերաիմաստավորելու բազմաթիվ օրինակներ կան, որոնք յուրովի փոխանցում են հեքիաթների թաքնված ու չբացահայտված խորհուրդը, «չընթերցված» ենթատեքստը, հումորը, պոեզիան։
Ամերիկացի գրող Մայքլ Քանինգհեմի «Վայրի կարապը և այլ պատումներ» գրքի հայերեն թարգմանությունը լույս տեսավ գրեթե մեկ ամիս առաջ։ Սա արձակագիր Արմեն Հայաստանցու անգլերենից առաջին թարգմանությունն է։ Քանինգհեմի հեքիաթները ոչ միայն «հմայաթափ» են անում, ինչպես ասում է թարգմանության հեղինակը, այլև շատ կարևոր հարցադրումներ են անում։
Խոսելով ժամանակակից հեքիաթների մասին՝ Հայաստանցին ասում է, որ դրանք այլևս նախկին խրատաբանական դերը չունեն․ «Հեքիաթը դառնում է մի համատեղ տարածք, որտեղ սերունդների երկխոսություն է տեղի ունենում, որը մեծերին օգնում է վերադառնալ մանկություն և վերապրել մանկությունը, իսկ փոքրերին օգնում է հասունանալ»։
Հեքիաթներին բոլոր ժողովուրդներն են հավատում, դրանց մի մասը հեքիաթներն առօրյայի մեջ են տեսնում, մյուսները՝ սպասում են, որ դա գալու է հետո, մյուս կյանքում։ Այդ պատումներն այս կամ այն կերպ մեկնաբանում են բոլորը՝ ընթերցողներից մինչև գրող և թարգմանիչ, այստեղ կարևորն այն է, որ այդ մեկնաբանությունները լինեն այնպիսին, որ չվնասեն մարդուն և երկխոսության տարածք դառնան մարդկանց համար՝ ասում է Արմեն Հայաստանցին։
