Հրամանը՝ ապրել

Պատերազմից հետո անգամ անլույս Ստեփանակերտը տաք էր, որովհետև իմն էր․ «Հրամանը՝ ապրել»

Արցախի պետական համալսարանի ուսանողուհի Սոֆի Աբրահամյանը ընկերների հետ էքսկուրսիայի ճանապարհին էր, երբ իրենց խաղաղ զրույցներն ու հիշողություններն ընդհատվեցին պատերազմով:

Այդ օրերից շատ բան չի հիշում. մի քանի օր ապաստարանում, բազմոցին հանգիստ քնել՝ լիովին չգիտակցելով, թե ինչ է կատարվում հրետակոծվող Ստեփանակերտում։

Սոֆին դեմ էր Երևան գնալուն, բայց ծնողներին խղճալով՝ տեղի տվեց: Երևանում հյուրընկալվեց Ալվինայի՝ ընկերուհու մոր տանը, որն իր սեփական միջոցներով մեքենա էր վարձել ու Ստեփանակերտից տարհանել տասնվեց երեխայի՝ հյուրընկալելով իր տանը:

Հոկտեմբերի 10-ին տիկին Ալվինան դարձավ Սոֆիի կնքամայրը: Պատերազմի դադարից անմիջապես հետո Սոֆին ընտանիքի հետ գնաց Ստեփանակերտ, որտեղ լույս չկար, համացանց ունենալու հնարավորությունը զրո էր, բայց իր Ստեփանակերտն էր և ուրեմն՝ ավելի ապահով ու ջերմ:

Back to top button