Սևրի պայմանագրով Հայաստանն իրավատեր էր դառնում Արևմտահայաստանի տարածքների մեծ մասի նկատմամբ, սակայն իրականում չէր կարողանում պաշտպանել ու տեր կանգնել ունեցած հողակտորներին։
Դրա վկայությունն էր, թեկուզ, 1920 թվականի օգոստոսի 10-ին Թիֆլիսում կնքված Հայ-ռուսական համաձայնագիրը, որով Լեռնային Ղարաբաղի, Զանգեզուրի և Նախիջևանի շրջանները ժամանակավորապես զբաղեցվելու էին Խորհրդային Ռուսաստանի զորքերի կողմից։
Այս և մի շարք այլ համաձայնագրերն ու պայմանագրերը, քեմալական շարժման ի հայտ գալը, ինչպես նաև այն հանգամանքն, որ Հայաստանը չէր կողմնորոշվում, թե ի՞նչ դիրք պետք է գրավի տարածաշրջանում նոր իրավիճակի ստեղծման և հանձինս Խորհրդային Ռուսաստանի՝ նոր ուժի հետ հարաբերությունների առումով, այդպես էլ չիրականացավ հայոց պետությանը Սևրի պայմանագրով ընձեռված իրավատիրության հնարավորությունը։
Թեմային է անդրադառնում պատմական գիտությունների թեկնածու Արմեն Ասրյանը: «Սևրի պայմանագիրը և Հայաստանի Առաջին հանրապետության իրավատիրության ամրագրումը»՝ մաս 2-րդ։
