Ի՞նչ է ուզում տեսնել բեմին՝ պատերազմ անցած հասարակությունը, և ի՞նչ է ներկայացնում թատրոնը․ թատերական ազդագրերը թատերագետ Անուշ Ասլիբեկյանին չեն գոհացնում։
«Չեմ տեսնում ընդհանուր քաղաքականություն, և երբևէ մեր խաղացանկերի վիճակը այսքան ողբերգական չի եղել։ Պատերազմից հետո մեր պատասխանատվությունը պիտի մեծանար, բայց հիմա շահարկում են օրվա վիշտը, որոնք հասարակական լայն շերտեր են տանում թատրոն և ապակողմնորոշում այսօրվա հանդիսատեսին»,-ասում է Անուշ Ասլիբեկյանը:
Մյուս զրուցակիցս՝ Սոս Սարգսյանի անվան համազգային թատրոնի տնօրեն Արման Նավասարդյանը, թատրոնի այսօրվա խնդիրը այսպես է ձևակերպում․թատրոնը պետք է հերքի պատերազմի գոյությունը, չշահարկի ցավը։ Արման Նավասարդյանը օրինակ է բերոմ հայտնի ֆիլմը․
«Հին օրերի երգը» պատերազմի մասին է, բայց պատերազմի մասին խոսք չկա, տեսարան չկա, ճակատագրեր կան, և սա է հենց արվեստը, այս փոխհարաբերություններն են արվեստի նյութ, ոչ թե այն, ինչ արվում է հիմա»,-ասում է Արման Նավասարդյանը։
Երբ ժամանակները դժվար են, թատրոնը հատուկ անելիք ունի․ ցույց տալ այն, ինչի կարիքը ունի հանդիսատեսը։ Ծիծաղ․ Արման Նավասարդյանն ասում է՝ հասարակությունը հիմա ամենաշատը ծիծաղել է ուզում․
«Հայաստանի Սովետական Հանրապետությունում՝ 1942-ին կամ 43-ին, չեմ հիշում, բացվեց Պարոնյանի անվան կոմեդիայի թատրոն և բեմադրվում էին կատակերգություններ, ինչի՞ համար ըհենց պատերազմից օրերին բացվեց, որովհետև թատրոնով մարդկանց շեղելու, ապրեցնելու անհրաժեշտություն կար, հիմա էլ կա»,-ասում է Արման Նավասարդյանը։
Պետություն-թատրոն-դրամատուրգ-հասարակություն․ այս շղթայի օղակների ներդաշնակ աշխատանքի մեջ է թատրոնի ապագան և հանդիսատեսի վերադարձը՝ թատրոն, -ասում է թատերագետ Անուշ Ասլիբեկյանը․
«Թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարները պետք է քաջ գիտակցեն, որ մեծ դեր ունեն, խաղացանկային քաղաքակնություն պետք է ձևավորեն, ժամանակակից դրամատուրգի հետ խոսեն, պատերազմից հետո պետք է հետ նայել և հասկանալ, որ մեր սխալն է մշակույթին, կրթությանը, գիտությանը առաջնային դեր չտալը, մենք հիմա ժամանակ չունենք, պետք է ուղղենք սխալները»,-ասում է Անուշ Ասլիբեկյանը։
Զրուցակիցներս վստահ են՝ գալու են ժամանակներ, երբ մարդիկ թատրոն ավելի հաճախ են գալու։ Գալու են անհրաժեշտությունն զգալով ու ստանալու են այն, ինչի կարիքն իսկապես ունեն։