Տունն ու հիշողությունները կորցնելով անգամ՝ չի մոռանում կատակել Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան թատրոնի բեմադրիչ Մարիա Կարապետյանը։ Տասը տարի ապրել է Շուշիում:
Հիշում է, որ ապաստարանում, որտեղ մնացել էին ինքն ու երկու դուստրերը, մի առնետ էր իրենց հետ բնակվում։ Այնքան քաղաքավարի էր, որ աշխատում էր շատ չաղմկել, որպեսզի երեխաներին չանհանգստացներ:
Մարիան իրենց բնակարանի ապաստարանից պատերազմի մեկնարկից մի քանի օր անց տեղափոխվել է մեկ այլ` ավելի ապահով ու մաքուր ապաստարան, բայց ամեն առավոտ արկերի ձայների տակ գնում էր իրենց բակի խանութից տաք հաց գնելու՝ այդպիսով և՛ տան կարոտն առնելու, և՛ երեխաների սիրած հացը տանելու:
Մարիայի ամուսինը զինծառայող է և նա որոշել էր՝ ինչ էլ լինի, չլքել Շուշին՝ մնալով ապաստարանում ինը օր: Բայց իններորդ օրը, երբ վտանգն ահագնացել էր այնքան, որ այլևս անհնար էր որևէ տեղ թաքնվել, Մարիան թողեց իր տունը:
Ասում է, որ իրենց շենքի չորրորդ հարկի պատշգամբից առաջին բարև տվողը Շուշիի բազմերանգ այգաբացն էր, որ ուր էլ գնա, էլ չի կրկնվելու:
