«Այս սոնատը կրակի հորձանք է գրանիտե հունով», — սրանք Ռոմեն Ռոլանի խոսքերն են Բեթհովենի «Ապասիոնատ»-ի մասին»:
Հուզառատ այս երաժշտությունը այնպես է գրավում ունկնդրին, կատարողին, անգամ քննադատին, որ այլևս դժվարանում են սթափ վերլուծել ստեղծագործությունը:
Յուրաքանչյուր ստեղծագործություն հանգամանորեն ներկայացնող Ռուբինշթայնը գերադասում էր ոչինչ չասել «Ապասիոնատ»-իմասին. կատարում էր, եզրակացությունը թողնելով ունկնդրին։