Շտապօգնության մեքենայից դեղերի պայուսակը հանելիս մի քանի մետր այն կողմ արկի պայթյունի ձայն եկավ, հետո հիշում եմ ինձ՝ դեղերի պայուսակն ամուր պահած ձեռքումս և մի մոխրագույն նապաստակ, որ հասցրել էր փախչել ապաստարան:
Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի աշխատակցուհի Աննա Հովհաննիսյանը պատերազմի օրերին կամավորագրվել էր որպես զինվորական, սակայն բոլոր փուլերը հաղթահարելու ավարտը համընկավ պատերազմի ավարտի հետ:
Աննան տասնմեկ օրվա ընթացքում տասնչորս անգամ մեկնեց Ստեփանակերտ՝ որպես բուժքույր: Առաջին օրը, շտապօգնության մեքենայից դուրս գալուց հետո քսան րոպե պատին հենված է մնացել՝ սարսափով հետևելով Ստեփանակերտի անցուդարձին:
Նա հիշում է, որ մի անգամ, երբ ապաստարանում օգնության կարիք կար, բժիշկը նրան խնդրել է գնալ ու դրսում կայանված շտապօգնության մեքենայից դեղեր բերել:
Հասնելուն պես՝ մի քանի մետր հեռավորության վրա արկերի պայթյուն է լսվել: Աննան միայն մի տեսարան է մտաբերում. դեղերի տոպրակը ձեռքում ամուր պահած, վախեցած:
Միայն ապաստարանում հայտնվելուց հետո է նկատել, որ իր հետ փրկվել է նաև մի մոխրագույն, փամփլիկ նապաստակ:
