1990-ական թվականներին տարբեր երաժշտական ծրագրերում հաճախ էր հնչում մի երգ, որն այնքան ընդունված էր լսարանում ու այնքան պահանջված, որ երբեմն կարող էիր լսել միևնույն ժամին թե՛ ռադիոյով, թե՛ հեռուստատեսությամբ:
Շատ զգացմունքային, մեղեդու և կատարման գեղեցիկ ներդաշնակությամբ մի երգ-մենախոսություն, որը կարծես ոչ թե հնչում, այլ սեփական տխուր ապրումներն էր շշնջալով պատմում ինքն իրեն, իր համար, իսկ դու ակամայից դառնում էիր այդ խոստովանության վկան:
