Թուրքիան որպես հզոր տարածաշրջանային պետություն չի կարող դիտարկվել իբրև հավերժական երևույթ:
Սևրի պայմանագրով քրդերը հնարավորություն էին ստացել ունենալ ինքնավարություն Թուրքիայի կազմում:
Հնարավորություն կար, որ այդ ինքնավարությունը վերածվեր նաև անկախ պետության: 100 տարի անց հասունանում է Քրդական հարցը: Երբ այդ գործընթացը մոտենա իր ավարտին, մեծ տերությունները պետք է անդրադառնան Սևրի պայմանագրին:
Շատ իրական կդառնա, որ նաև կվերաբացվի Հայկական հարցը: Երբ խոսք կգնա քրդական պետության ստեղծման մասին, պետք է հաշվի առնվեն նաև հայ ժողովրդի շահերը:
Մենք պետք է պատրաստ լինենք քաղաքական և գիտապատմական առումով: Մենք պետք է կարողանանք մեր պահանջները ձևակերպել այնպես, որ դրանք լսելի լինեն ժամանակակից աշխարհում՝ հիմնվելով հայկական քաղաքակրթության հայեցակարգի վրա:
Ներկայումս Թուրքիայի տեղը, դիրքը, հեղինակությունը տարածաշրջանում և աշխարհում դրված են մեծ հարցականի տակ: Թուրքիան սկսել է վտանգ ներկայացնել տարածաշրջանի խաղաղ զարգացման համար, և նույնիսկ այդ վտանգն արդեն դուրս է գալիս տարածաշրջանից:
Թուրքիան գնում է մեկուսացման ճանապարհով: Կարևոր է, որ մենք կարողանանք որոշակի ընդհանուր շահեր գտնել քրդական շարժման հետ Թուրքիայի ներսում:
Հենց այդ խնդիրը լուծելու համար պետք է անդրադառնանք Վիլսոնյան Հայաստանին:
Թեմային է անդրադառնում ակադեմիկոս, ԳԱԱ արևելագիտության ինստիտուտի տնօրեն, թուրքագետ Ռուբեն Սաֆրաստյանը:
Սևրի պայմանագիրը՝ մաս 2-րդ:
