Մի առիթով նա ասել է․ «Շատ ու շատ աղջիկների նման, ես էլ եմ միշտ անհանգստանում այն բանի համար, թե արդյո՞ք գեր չեմ երևում, ոտքերս համեմատաբար կարճ չե՞ն, կամ տեսքս տարօրինակ է միգուցե, բայց հենց դուրս եմ գալիս բեմ, բոլոր կասկածներս հօդս են ցնդում, որովհետև ես ինձ գեղեցիկ եմ տեսնում»: Արտաքուստ վայրի ու անկանխատեսելիորեն խենթ թվացող Ջենիսն իրականում իր այդ կերպարի մեջ հմտորեն փորձում էր թաքցնել չափազանց փխրուն, զգայուն ու հոգեպես անպաշտպան մի աղջնակի: Իսկ բեմում նա ուղղակի պայթեցնում էր հոգում կուտակածն ու անկաշկանդ, կրքոտ պատմում իր սիրո, ձախողված սպասումների, տագնապների, հույսի ու կյանքին նայելու իր հայացքի մասին:
մեկ րոպեից էլ քիչ