Իմ մահվան օրը կիջնի լռություն,
Ծանր կնստի քաղաքի վրա,
Ինչպես ամպ մթին կամ հին տրտմություն,
Կամ լուր աղետի՝ թերթերում գրված:
Նոյեմբերի 27-ը մեր մեծանուն պոետի՝ Եղիշե Չարենցի հիշատակի օրն է։ 1937-ի աշնանային հենց այս օրը նա մահացավ բանտում՝ թողնելով գրական հսկա մի ժառանգություն, որով հպարտանալու ենք դեռ դարեր։
1935-37 թվականներին Չարենցի մահվան օղակը սեղմվում էր : «Իրեն հատուկ պայծառատեսությամբ Չարենցը զգում էր նաև իր մահը»,-ասում է գրականագետ Դավիթ Գասպարյանը: 1936 թվականի սեպտեմբերին նրան տնային կալանքի տակ են վերցնում, օգոստոսի 9-ին՝ ձերբակալում: Մեղադրանքները նույնն էին, ինչ որ բոլորինը՝ նացիոնալիզմ, հակահեղափոխականություն, պետական դավաճանություն:
Վերջին անգամ Չարենցին ձերբակալում են 1937 թվականի հուլիսի 27-ին: Նոյեմբերի 27-ին Չարենցը բանտում մահանում է:
Գասպարյանի «Գիրք մնացորդաց»-ում ընդգրկված են քաղաքական գործիչներին նվիրված երկեր, այդ թվում՝ Աղասի Խանջյանին նվիրված «Դոֆինը նաիրական» շարքը: Գրքում տեղ են գտել բանաստեղծի գրական ընկերներին ՝ Բակունցին և այլոց նվիրված բանաստեղծություններ, ինչպես նաև Չարենցի՝ էրոտիկ բովանդակություն ունեցող ստեղծագությունները:
Դավիթ Գասպարյանը պատմում է. «Արուս Ոսկանյանին նվիրված պոեմներից մեկում այսպիսի մի ցուցում կա. Չարենցն ասում է՝ Արուս, կատակով գրած այս տողերը վաղը, մյուս օրը հանկարծ կընկնեն մեկ ուրիշի ձեռքը և ինձ կմեղադրեն մազոխիզմի և այլնի մեջ: Ասում է՝ ավելի լավ է՝ ոչնչացնես»: Միաժամանակ «Ազդ»-ում ցուցում է տալիս՝ ինչ գնով էլ լինի, անգամ իր կյանքի գնով, անտիպ գրությունները պահպանել, չոչնչացնել՝ ի պահ տալ գրական թանգարանին:
«Եթե Չարենցն ասում էր պահպանել, ուրեմն դրանք պետք էր հրատարակել, որովհետև պահպանելու լավագույն ձևը դա է»,-ասում է Դավիթ Գասպարյանը