Լենա Բադեյան
«Ռադիոլուր»
Արդյո՞ք հնարավոր է պատերազմի վերսկսում. այս հարցը վերջին շրջանում հաճախ է հնչում տարբեր դեպքերի հետ կապված: Այն, որ Հայաստանը գտնվում է ոչ թե խաղաղության, այլ հրադադարի պայմաններում հուշում է կոնկրետ գործողություններ: Դրանցից առաջինը մատնանշում է «Ընդդեմ իրավական կամայականության»կազմակերպության ղեկավար, Հայաստանի առաջին օմբուդսմեն եւ նախկին պատգամավոր Լաիսա Ալավերդյանը:
Իշխանությունները ողջ բեռը դնում են ուժային կառույցի ուսերին.պետք է դիվանագիտական մոտեցում ցուցաբերել եւ հարցը բարձրացնել միջազգային ատյաններում
Լարիսա Ալավերդյան
«Ես ուզում եմ իշխանությունների մասին ասեմ. այնպես են իրենց պահում, որ կարծես թե պատասխանը` իրական եւ համարժեք, մնում է ուժային կառույցի վրա: Մինչդեռ, պարտավոր է պետությունը դիվանագիտական, պետական, գործադիր, խորհրդարանական ամենատարբեր ձեւով ոչ թե հայտարարությամբ հանդես գա, հարցը մտցնի օրակարգի մեջ այս կամ այն միջազգային ատյաններում: Սա չի արվում տարիներ շարունակ: Նախ եւ առաջ բնութագրենք Ադրբեջանի արածը` դա պետական ահաբեկչություն է ոչ միայն պետության, այլեւ սահմանում բնակվող խաղաղ բնակչության դեմ: Կարող են անել շատ բան ոչ թե հայտարարություններով, այլ բերելով եւ օրակարգի հարց դարձնելով` պատասխանատվության հրավիրելով Ադրբեջանին»:
Վարդան Դեւրիկյան
Գրականագետ Վարդան Դեւրիկյանը կարծում է, որ սահմանային միջադեպերով Ադրբեջանն ու Թուրքիան հետապնդում են մի շարք նպատակներ: Նախ Ադրբեջանն ուզում է շեշտել բանակցային գործընթացից իր դժգոհությունը, հանդես է գալիս ուժային դիրքերից եւ ցույց տալիս իր անհամաձայնությունները: Իսկ Թուրքիան` քանի մոտենում է Ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցը, փորձելու է օգտագործել Ադրբեջանին որպես երկրորդ ճակատ:
Մանվել Եղիազարյան
Այս ամենում, ինչպես նաեւ Ադրբեջանին ռուսական զենքի վաճառքի պարագայում, Արաբո ջոկատի հրամանատար Մանվել Եղիազարյանը խորհուրդ է տալիս հաշվի առնել մեկ բան. «Մենք ադրբեջանական բանակին բավականին լավ ծանոթ ենք: Ադրբեջանական բանակը չի կարող ամենալավը լինել, քանզի նրա ժողովուրդը միատարր չէ: Նրանք զոռով հավաքում են թալիշներին, լեզգիներին, ուդիներին, գյարգյարներին, քրդերին: Նրանք չեն կռվելու, որովհետեւ դա իր հայրենիքը չի: Ինչի պետք է գնան ազերիների համար մատաղ լինեն: Երկրորդը` դուք մի մոռացեք, որ նրանք ներքին խնդիրներ ունեն Ադրբեջանի հետ: Ավտոմատը վայրենու ձեռքին դա երկաթի կտոր է: Մեր հակառակորդը պոտենցիալ չունի այդպիսի»:
Այն, որ աշխարհում տեղի է ունենում ինչ որ նոր վերադասավորություն , այսօր փաստում են աշխարհաքաղաքական իրադարձությունները: Նույն Ուկրաինայի դեպքերը ցույց են տալիս. երբեք պետք չէ հույսը դնել միջազգային հանրության վրա, թե 21-րդ դարում թույլ չեն տա նոր պատերազմ: Նոր փոփոխությունների ուղղությունը առայժմ չի կաողանում ըմբռնել Լարիսա Ալավերդյանը:
Ամեն դեպքում բոլոր բանախոսներն այսօր ուշադրություն են հրավիրում ազգային անվտանգության կարեւորագույն խնդրին. զինվորը այլ կերպ է պայքարում, երբ թիկունքում դատարկ է եւ այլ կերպ` երբ գիտի, որ նահանջելու տեղ չունի, այնտեղ ժողովուրդն է:
